روز جمعه گذشته سالگرد درگذشت استاد و بزرگ فوتبال ایران پرویز دهداری بود. نزدیک به سه سال شاگرد ایشان در تیم ملی بودم و تا زمان مرگش نیز ارتباط همچنان برقرار بود. خاطره ای از این پیر فوتبال دارم که هیچ وقت فراموش نمی‌کنم. در اولین سفر ورزشی به همراه تیم ملی به چین رفته بودیم. وقتی برای بازگشت در فرودگاه پکن ساک‌های خود را تحویل قسمت بار می‌دادیم پرویز خان از من پرسید بقیه وسایلت کجاست چون من فقط یک ساک داشتم. گفتم پرویز خان من همین یک ساک رو دارم. در ادامه گفت تو خانواده شلوغی داری و برای همه نتونستی سو غاتی بخری. معلوم است مثل بقیه بچه ها که همه چندین ساک داشتند پول با خودت نیاوردی. سپس ساک ورزشی خود که شامل کادوهایی بود که سفارت ایران و دیگر مسئولین کشور چین به او هدیه کرده بودند را به من داد و گفت اگه بدون کادو بری خونه برادر و خواهرات تو خونه راهت نمی‌دند. امیدوارم یاد و خاطره این مرد بزرگ همیشه سبز باشد.